Ik ben Stefanie en ik werk de laatste tien jaar als theatermaker. Ik heb hier eerst de volle vier jaar voor gestudeerd. Ik ben bescheiden maar nu wil ik er graag bij vertellen dat het afstuderen was met glans. De ideale schop om verder te doen. De perfecte motivatie om ervan overtuigd te zijn dat theater mijn vak wordt, mijn beroep. Ik boetseerde tijdens deze laatste tien jaar kritisch aan mijn eigen theatertaal, steeds omringd door ervaren mensen vanuit het vak, omringd door mensen van buiten het vak. Ze leren me anders te kijken.
En zo groeit mijn expertise, heel geleidelijk aan. Ik word ouder. Ik ben fier op mijn werk van de laatste tien jaar. Mijn werk (toneelstukken, tekeningen, teksten, ...) blijven een noodzakelijk boetseerwerk dat steeds verandert en nooit klaar zal zijn. Ik neem mijn werk even serieus dan dat een bakker dat doet, een schoenmaker, een schoonmaker, een kapper, een dokter of een minister.
Het is hard werken, elke dag. Naast ideeën die ik afvuur op de samenleving, is omgaan met de onzekerheid van mijn vak, een deel van het werk. Als de projectsubsidies grotendeels zouden wegvallen, betekent dit voor mij dat ik mijn projecten niet meer 100% gefinancierd krijg. Dat betekent dat ik mijzelf en iedereen die mij ondersteunt tijdens mijn creatief proces niet meer kan betalen. Dat ik het kleine inkomen dat ik sowieso maar heb, dreig te verliezen maar dat ik intussen een kind, een woning, een auto, eten, kledij, verwarming, een leven, elke dag moet betalen. Het voelt niet eerlijk. Ik leef, òòk als er geld is van de projectsubsidiepot, bij de groep die leeft onder de armoedegrens. Dat lukt. Ik heb nog nooit geschreeuwd hierover. Dat durf ik niet, 'want dan moet ik toch maar best een ander beroep kiezen'.
De dreigende besparingen doen zeer, omdat het lijkt alsof iemand al de expertise die ik opbouwde, in de vuilbak wil. Alsof iemand zegt: kies maar een ander vak. Alsof iemand mijn talent wil begraven. Het gaat niet alleen over geld. Het gaat over meer. Het gaat over de noodzakelijke behoefte van elke mens: erkenning en voldoening. De grote besparingen = geen erkenning voor al het werk dat we doen. Ik voel me rijk, ondanks mijn armoedegrens. Ik wil dit zo houden. Het komt onze maatschappij alleen maar ten goede.
Stefanie Claes/Lucinda Ra
Foto: Monica Silvestre
Laat ons weten wat de besparingen voor jou betekenen.
Werk je in de cultuursector of studeer je in een artistieke richting? We zijn nog op zoek naar mensen die willen getuigen over de impact van de besparingen op hun job/toekomst. We willen graag iedereen horen: techniekers, poetsmedewerkers, bewakingsagenten, mensen die in de foyer werken, kunststudenten,... Laat van jullie horen en contacteer ons op webmaster@cultuurvakbond.be of via het contactformulier op onze website