Coely, jij hebt je eerste stappen in de muziek gezet in het Antwerpse jeugdhuis Habbekrats. Vertel eens wat meer over die tijd?

Coely: “Habbekrats is een jeugdhuis in de Antwerpse Sint-Andrieswijk. Als tiener kwam ik daar af en toe, en het was ook daar dat ik de sociaal werker Niels Van Malderen leerde kennen. Hij stelde me voor aan Filip Korte en Yann Gaudeuille. Later werden Niels, Filip en Yann mijn producers. Als jong meisje luisterde ik veel naar hiphop en R&B, maar in het jeugdhuis leerde ik hoe je moet rappen. Zo begon ik, stapje voor stapje, muziek te maken, samen met Niels, Yann en Filip. Zij werden voor mij een soort familie. Aanvankelijk was ik een typische roeper-rapper maar gaandeweg ontdekte ik hoe je kan rappen zonder te roepen. Niels, Yann en Filip produceren nu mijn muziek, zij zijn mijn management en volgen alles op. Eigenlijk doen we alles samen, tot en met het voorbereiden van mijn live shows.”

Je groeide heel braaf op. Tegen je 14de was je een beetje rebels. En rond je 16de was je ‘een echte ramp’. Dat zei je ooit zelf in een interview?

Coely: “In mijn jeugdjaren moest ik, als oudste kind in het gezin, constant mijn mama helpen. Maar ik had natuurlijk ook een vriendenkring en was op zoek naar mijn eigen plekje. Feesten leerde ik pas toen ik muziek begon te maken. Ik wilde de wereld zien en ontdekken. Op tijd thuiskomen was niet zo simpel, en mijn moeder kon daar niet echt om lachen. Rond mijn 16de was ik wel een beetje rebels, inderdaad. ‘Niemand begrijpt me’, dat was het gevoel waarmee ik toen rondliep. Maar ik ben daar redelijk snel uitgegroeid. Zo’n vreselijke rebel ben ik niet (lacht).”

Gefocust bezig zijn

Net als je leeftijdgenoten heb je een boel dromen. Maar in wezen heb je ook al een geweldige droom waargemaakt met je carrière als zangeres. Veel andere meisjes en jongens kunnen daar alleen maar van dromen.

Coely: “Het klopt dat ik nu iets geweldigs beleef maar ik heb ook geluk gehad. Stel dat ik nooit naar Habbekrats was gegaan en dat ik nooit Niels, Yann en Filip had leren kennen, dan was mijn leven waarschijnlijk heel anders verlopen.” “Ik beoefen nu een vak waarin je heel gefocust moet bezig zijn. Je moet ook inspiratie hebben. Soms heb ik ook wel eens een slechte dag of heb ik gewoon geen goesting. Voor een artieste is het heel hard werken, repeteren, voorbereiden. Het komt zeker niet vanzelf.” “Artiest zijn is verdorie hard werken” “Of ik wil trouwen en kindjes krijgen? Zeker wel, maar ik heb nog alle tijd van de wereld. Ik wil van het leven genieten en later een goeie mama worden. Chapeau voor wat mijn moeder allemaal heeft gedaan. Ik ben nu in staat om voor mezelf te zorgen. Een huis kopen voor mijn mama is één van mijn verlangens maar nu is dat nog niet mogelijk.” “Ik doe mijn best om nu de juiste beslissingen te nemen en ben ook niet bang om aan anderen raad of hulp te vragen als ik het even niet weet. Voor mij was het ook niet simpel om te leren hoe je alles bij de gemeente regelt, hoe je je belastingen in orde brengt, hoe je je contracten goed bijhoudt en hoe je bijles kan volgen.” “Ooit liep ik nog stage bij de handtassenwinkel TAS en bij de Albert Heijn op de Antwerpse Groenplaats. Ik heb ook als jobstudent gewerkt in de Zoo. Het werken in de winkel, praten met klanten en iets verkopen, dat vond ik plezant. Op een bepaald momenten begonnen klanten in de Albert Heijn me te herkennen, dat was ook tof.”

Je bent gelukkig opgegroeid, maar wel in een gezin met een alleenstaande moeder en twee broers. Je jongste broer is 7, je oudste broer is al 21. Hoe kijk je terug op je jeugd?

Coely: “Je vraag doet me een beetje grinniken. Ik had als tiener een heel typische jeugd: kalverliefdes, soms ruzie maken met de vriendinnetjes, op straat spelen. Wat ik wel mis, is de zorgeloosheid die je als kind ervaart: je bent onschuldig, fragiel, vrij. Nu ben ik volwassen en dat betekent facturen betalen, werkstress ervaren, aan van alles en nog wat moeten denken. Als volwassene sta je bewuster in het leven.”

Sterke moeder

In 2015 kreeg je moeder een hersenbloeding en kroop ze door het oog van de naald. Een moeilijke tijd natuurlijk. Nadien herstelde ze gelukkig.

Coely: “Toen mama ziek werd, waren wij er voor haar. Ik was toen vaak thuis, zorgde voor mijn broers, hielp mijn jongste broertje. En ik zorgde ook voor mama. Die tijd bracht ons dichter bij elkaar. Mama is een sterke vrouw, ze heeft voor ons gevochten. Ze is ook een happy person. Zelfs toen ze moest revalideren, bracht ze anderen aan het lachen. Met ons kleine gezin hebben we veel meegemaakt maar we zijn er altijd doorgesparteld.”

Hoe kijken je broers nu naar jou?

“Goh, voor hen ben ik gewoon hun zus. Allebei willen ze voortdurend veel met me praten. Over hun leven, over wat er met hen gebeurt, typische broer-zustalk. Soms hoor ik mijn broertje iets vertellen, en dan denk ik: hé, ben jij zeker dat je nog maar 7 jaar oud bent? Als ik met mama babbel, is dat vaak typische ladies talk.”

Je hebt op vele plekken in Antwerpen gewoond. Maar ook in Brussel en in andere steden in België. En je ouders kwamen uit Congo. Wat betekenen al die plaatsen voor jou?

Coely: “Als je inlogt op het portaal Belgium.be, kan je naar je eigen profi el surfen. Wat je daar allemaal ontdekt! Ik keek er alleszins echt van op. Toen ik klein was, hebben we inderdaad op diverse plaatsen in ons land gewoond. Aan mijn tijd in Brussel heb ik fijne herinneringen, ook al was ik toen nog erg klein. Maar ik ben geboren in Antwerpen, meer bepaald in Borgerhout. Antwerpen is mijn hometown. Ik woon al een tijdje met mijn vriend in Dendermonde en vind het niet echt erg dat ik niet meer in Antwerpen leef. Dendermonde is ook fijn, en lekker rustig. Als ik nu in Antwerpen kom, zie ik hoe mooi de stad wel is. Er opnieuw gaan wonen zou ik niet meteen doen. Geef mij maar het bos, de natuur, de stilte. In Antwerpen vind ik wel altijd plezante plekjes om te zitten en me te amuseren.”

Heb je ook een speciale band met Congo?

Coely: “Mama is al een jaar of 23 niet meer in Congo geweest. Ik wil er wel ooit heel graag met haar naartoe gaan. Mama komt uit Kinshasa, maar de familiale roots liggen eigenlijk in Bas-Congo. Als ik Congo zie, is dat door de ogen van mijn mama. Zij vertelt erover en haalt veel herinneringen op, en dat werkt ook wel op mijn gevoel.”

Belang van stemtechniek

Je stem is behoorlijk geëvolueerd, heb je zelf al ooit gezegd. Hoe dan juist?

Coely: “Ik kan nu met mijn stem veel meer aan dan vroeger. Mijn stem is niet meer zo piepklein. Ik ben nu veel meer bezig met techniek, met het juist gebruiken van je stem, met de vraag hoe je een song goed moet opnemen. Zo word je sterker en beter. Elke dag zingen, refreinen maken en met muziek maken doet je evolueren. Maar je moet ook rustig je tijd nemen en niet te veel rushen.”

Je songs gaan over je leven. Ze zijn eerlijk, open en vrij, vertelde je. Heb je een bepaalde boodschap te brengen?

Coely: “Ik heb graag dat mensen snappen hoe ik me voel en wil dat ze beseff en dat ze niet alleen zijn. Is het erg om te twijfelen? Neen. Is het erg om iets niet te kunnen? Ook niet. Ga er gewoon voor. Als ik zie dat mijn broertje Mario Bros speelt maar niet echt vooruit geraakt, zeg ik tegen hem: komaan, niet opgeven. Mensen moeten van zichzelf houden, en ik wil ze graag een goed gevoel geven. Everybody has to have fun. Te veel mensen vergeten om van het leven te genieten.”

Optimisme

‘Nothing can bring me down’, is een quote die ik van je las. Je bent een optimiste. Hoezo?

Coely: “Mijn optimisme komt van alles wat ik al heb meegemaakt. Ik probeer problemen ook positief op te vatten. Veel dingen vallen gewoon op te lossen. Als je zo denkt, heb je veel minder stress. Ik tracht me altijd positief op te stellen in het leven.”

Jij bent nu bekend, hip, cool, populair. Maar de meeste van je leeftijdgenoten hebben een veel normaler of routineuzer bestaan. Ze zijn werkzoekend of hebben hun eerste baan. Hoe denk je daarover?

Coely: “Sommige van mijn vrienden werken al, anderen zijn nog aan het studeren. Ik ben nu zangeres, maar dat is ook een job natuurlijk. Mijn oudste broer heeft nu ook een baan, maar het was voor hem niet simpel om die te vinden. Toen ik jonger was belde ik vaak naar de VDAB of naar een interimbureau om zo één of ander baantje aan de haak te slaan. Ik weet heel goed dat het voor jongeren niet gemakkelijk is. Mensen denken nu dat ik het mooi voor elkaar heb maar geloof me: voor mij is dit net zo goed een baan, die ook gepaard gaat met zorgen.” “Aan andere jongeren zou ik de raad geven om structuur in hun leven te brengen als ze met geldproblemen te kampen hebben. Leer te sparen, en vraag desnoods aan anderen advies als je niet goed weet hoe dat moet. Ik heb ook ooit een periode gekend dat ik niet wist hoe ik moest sparen. Nu kan ik het wel, en ik wil vooral sparen om iets te kunnen kopen dat ik dolgraag heb. Dat kan een mooie rugzak zijn, of een nieuw paar schoenen. Maar ik geef geen geld uit om uit te geven. Iets wat ik heb moeten leren.” “Jongeren moeten vooral hun ding doen maar ook geduld oefenen. Niet alles komt meteen. Weet je het nog niet? Zoek dan gewoon voort. Je moet er wel je best voor doen en er iets van willen maken.”

“Veel dingen vallen gewoon op te lossen. Als je zo denkt, heb je veel minder stress.”

Michael Jackson

Zijn er topartiesten die voor jou als model gelden of met wie je graag zou worden vergeleken?

Coely: "Elke artiest heeft zijn eigen stijl en karakter. Ik kijk op naar veel artiesten, en vraag me meer dan eens af waarom iemand een welbepaalde song heeft gemaakt. Artiesten als Kendrick Lamar, Dvtch Norris, Kanye West en Beyoncé, die volg ik zeker met interesse.
Ik stel mezelf de vraag waarom ik een bepaald liedje zo geweldig vind. Als ik zelf met een topartiest de studio kon induiken, zou ik kiezen voor wijlen Michael Jackson. Hoe die gast muziek kon maken, dat was gewoon insane, magisch! In sommige van zijn songs deed hij heel veel beats met zijn eigen mond. Michael was een ongelooflijk supertalent.”

Je zat al in het voorprogramma van artiesten als Snoop Dogg, Kendrick Lamar, Kanye West. Zie je hen als halfgoden?

Coely: “Neen, maar het zijn wel gasten die iets bijzonders brengen en die in hun muziek sterk zijn geëvolueerd. Veel van die artiesten beïnvloeden ook elkaar, en dat vind ik super-super-zot. Er zijn tegenwoordig zoveel nieuwe artiesten. Je hoort de meest uiteenlopende liedjes, en je wordt voortdurend getriggerd door dingen die je hoort. Eigenlijk komt er elke dag wel iets nieuws uit. Misschien zijn we gewoon neig verwend. En ja, ik ben ook één van die nieuwe geluiden, en ik doe gewoon mijn ding.”

Mijn werk is ook mijn hobby

Je hebt al in veel concertzalen gestaan, en ook op grote festivals hier en in het buitenland. Is dat geen heel vermoeiend leven?

Coely: “Ja en neen. Mijn werk is ook mijn hobby. De shows zijn zalig, elke keer gaat het weer knallen en meer dan eens zing ik voor uitverkochte zalen. Het is natuurlijk ook lang in ons busje zitten en veel slapen tijdens het rijden. Gelukkig moet ik zelf nooit achter het stuur kruipen. Je voorbereiden en repeteren slorpt wel veel energie op. Maar echt ambetant is het nooit, het hoort er nu eenmaal gewoon bij. Ik ben nu bekend maar ik stel me zeker niet aan. Ik eis geen chique kleedkamer met allerlei speciaal eten. Maar ooit hoop ik wel dat er voor mij gepersonaliseerde Kinderbuenos worden gemaakt. (lacht). Dat heeft te maken mijn
familienaam, Mbueno.”

Je bent 24, zit volop in de muziek maar hebt natuurlijk ook ogen en oren. Er gebeurt wel wat in de wereld. Grote problemen, spanningen, oorlogen, conflicten, vluchtelingenstromen. Houdt zoiets jou bezig?

Coely: “Heel veel tv kijken doe ik niet omdat ik zo sterk bezig ben met de muziek. Af en toe zie je wel in het nieuws vreselijke beelden passeren. Het is zeker dat er heel wat slechts gebeurt in deze wereld. Als we nu ’s gewoon de ander voor een keertje zouden helpen! Laten we meer sympathie en empathie kweken voor onze medemensen. Na de aanslagen van 22 maart 2016 in Brussel en Zaventem heb ik op La Une wel mogen optreden voor slachtoffers van die tragische gebeurtenissen. Daar kreeg ik wel een warm gevoel van. Ik heb al die mensen toen stuk voor stuk in hun ogen gekeken. Een mooi moment ondanks alle tragiek. Er zaten toen mensen uit diverse landen in de zaal. Tout le monde était uni. Ja, we kunnen de wereld beter maken. En als ik die trieste beelden zie van vluchtelingen in hun gammele bootjes, zeg ik wel ’s een gebedje.”

Auteur: Denis Bouwen